Wat doen onze medewerkers in hun vakantie en vrije tijd? Corine van Dongen besteedt veel vrije tijd aan het begeleiden van gehandicapte kinderen in Prithipura, een plaatsje in Sri Lanka. Zwaar maar heel dankbaar vrijwilligerswerk! Haar verhaal….
Na een enorme vloedgolf die de hele wereld op zijn kop zette, is Prithi in mijn leven gekomen. Daarna is het als een zon blijven schijnen in mij. De tropische regenbuien zijn er nu ik dit schrijf op Prithi, maar waren er ook in mijn leven door Prithi. Lachende gezichten, tevreden kinderen en akka’s (akka’s zijn begeleidsters; letterlijke vertaling uit het Singhalees is oudere zus) en dat door hele kleine dingen, dingen die bij ons zo normaal zijn. Een klein bruin handje in jouw grote witte hand, een knuffel en een vrolijke lach. Maar ook gewoon een blik van een kind dat niet met woorden kan zeggen wat hij wil. Gelukkig is deze taal internationaal.
Zien dat zelfredzaamheid van mensen met een beperking op Anandapura groter is dan van de meeste cliënten bij ons thuis. Ook wij kunnen van hen leren! Zij leerden mij om anders in mijn leven en werk te staan, blij te zijn met de kleine dingen die ons leven ons biedt. Nog meer te kijken naar wat je hebt en niet jaloers te zijn op wat anderen hebben. Twee benen op de grond, een glimlach in mijn hart en een groot gevoel van zelfwaardering. Dat zijn toch de dingen die je als mens nodig hebt?
Zien dat een kind van de straat wordt gebracht en nu zien dat hij op Cotagala heeft leren schrijven. Voor eens en altijd heeft Prithipura een plaatsje in mijn hart veroverd en bijgedragen aan wie ik nu ben en vooral mag zijn! Mijn dank hiervoor is groot en mijn zesde keer in Sri Lanka zal dan ook zeker niet mijn laatste zijn!
Deze tekst schreef ik in 2010 en is nog steeds waar, zelfs nu ik in 2020 voor de 20e keer als vrijwilliger op Prithipura communities ben, een tehuis voor kinderen en volwassenen met een verstandelijke of meervoudige beperking.
Het tehuis bestaat uit meerdere locaties, zoals twee boerderijen, een school voor speciaal onderwijs en een tehuis voor kinderen met een ernstige, meervoudige beperking. Op het laatste huis komen de kindjes vaak als baby en afhankelijk van hun mogelijkheden, stromen ze wel of niet door naar een van de andere locaties. Een ding is zeker voor een kind als het hier komt: je mag hier de rest van je leven blijven wonen en er wordt van je gehouden en voor je gezorgd!
Hier vrijwilliger mogen zijn is een uitdaging, een confrontatie met jezelf, integreren in en respecteren van een andere cultuur en andere waarden en normen op het gebied van zorg. Maar ook lange dagen werken zonder alle aanpassingen die wij hier kennen en wonen op je werk met je collega’s. Wisselende diensten die kennen ze hier niet; je doet van 6 uur tot 19 uur alles met de kids, wassen, aankleden, eten geven, therapie, school, koken, kleding wassen en opvouwen tot het weer tijd is om ze naar bed te brengen. En dan om 21 uur nog een ronde luiers verschonen. Katoenen luiers, dus dat is niet even verschonen, maar betekent vaak ook schone kleding. Per dag heb je dan ook wel een volle kliko met was , die je voor het wassen met de hand moet voorspoelen, daarna ophangen en ook weer mag vouwen. Ik zeg bewust mag vouwen omdat dit voor mij vaak ook een leuk moment van de dag is. Met zijn allen zittend op de grond, kindjes om je heen, een kopje thee en kletsen over van alles. Het moment om de taal nog beter te leren maar ook de cultuur nog beter te leren begrijpen en van elkaar te leren.
Is de manier waarop wij het hier doen de meest ideale? Kan ik iets toevoegen waardoor hun werk iets minder zwaar wordt? Maar ook ethische onderwerpen als abortus, wel of niet geboren laten worden van deze kinderen zijn onderwerpen die aan bod komen. Een kindje van twee dat overlijdt is niet zoals het hoort, maar als het zonder armpjes geboren is, alleen vloeibaar kan eten als je het met een spuitje geeft en de dokters zeggen dat hij van binnen te complex in elkaar zit om te kunnen behandelen?
Je ziet hier dingen die bij ons niet voorkomen. Prenatale screening is gelukkig in opkomst en steeds vaker zijn het kinderen met het syndroom van Down die gebracht worden. Maar dan heb je weer die andere vraag: ”Waarom mag dit schattige kindje niet bij zijn eigen ouders opgroeien?”
Dit heeft verschillende redenen. Van een opa en oma die een winkel hebben en met ‘zo’n’ kleinkind zou de business wel eens in kunnen storten, tot verstoten worden door je familie omdat je geen gewone baby hebt en zo meer. Acceptatie van mensen met een beperking is nog niet zoals hier maar in de afgelopen vijftien jaar heb ik dit gelukkig ook wel positief zien veranderen!
Ik ben inmiddels onderdeel geworden van de Prithipura-familie en deze 20ste keer is dan ook nog zeker niet de laatste keer…
Wil je meer weten, zelf ook eens vrijwilligerswerk hier doen , sponsoren of tijdens je vakantie een bezoek brengen aan mijn vriendjes en vriendinnetjes? Vraag bij Be Well gerust om mijn telefoonnummer!
Corine van Dongen
