Wat als je een groot zorghart hebt, maar je na jaren werken als Verpleegkundige de voldoening begint te missen? Het gebeurde Marjolein Tilburgs. Op een gegeven moment was ze ‘uitgezorgd’. Maar waar zoek je het dan? Marjolein geeft advies.
Had je altijd al een zorghart?
“Ja! Het is heel cliché, maar ik voelde altijd al dat ik mensen wilde helpen. Ik was 18 toen ik begon aan mijn opleiding tot Verpleegkundige, met de grote droom om in het ziekenhuis te gaan werken. Veel actie en leuke medische dingen. De opleiding vond ik superleuk. Je leert zowel medische handelingen toepassen als communicatieve vaardigheden. In het begin leer je een bed verschonen, hoe je mensen wast, injecties toedienen, maagsondes inbrengen. Dit deden we op acteurs en op elkaar, zodat we ook de andere kant ervaarden.”
Bleek werken in het ziekenhuis inderdaad je droom?
“Als eerste stage koos ik voor het ziekenhuis, op de afdeling chirurgie. Al snel kwam ik erachter dat dit het niet was voor me. Het draaide vooral om de operatie, minder om de persoon. Je moest dan ook een vast protocol volgen. Mijn tweede stage was weer in het ziekenhuis, maar dan op de psychiatrische afdeling. Bij die doelgroep, daar lag mijn hart! Super uitdagend, niet protocollair en echt aanvoelen wat de mensen nodig hadden. Deze stage was voor mij de eyeopener dat ik de psychiatrie in wilde. Daarom rondde ik mijn studie af op een crisisafdeling van GGZe. Ik wilde graag blijven, maar ze hadden helaas geen vacatures.”
En toen?
“Ik kwam uit in de forensische kind en jeugd psychiatrie, een jeugd tbs-afdeling. Dit vanwege de complexiteit en de affiniteit met jongeren. Hier leerde ik vooral veel over mezelf. Ik kwam sterker in mijn schoenen te staan. Je moet immers continu grenzen stellen en wordt de hele dag door uitgedaagd. Na zo’n 2.5 jaar begon ik de voldoening te missen. Ik moest voor mijn gevoel veel investeren en incasseren, terwijl ik voornamelijk negatief gedrag terugkreeg. Ik probeerde tevreden te zijn met de kleine stapjes. Als iemand bijvoorbeeld op de groep kwam eten in plaats van op de kamer. Maar dat tevreden gevoel had ik steeds minder. Daarnaast begon de onregelmatigheid me op te breken. Het was voor mij best een aanslag op mijn lichaam en privésituatie. Alle diensten liepen door elkaar. Soms had ik 4 nachtdiensten achter elkaar en begon ik een dag later weer om 07:00 uur.”
Hoe ontdekte je dat je hart niet meer in de hulpverlening lag?
“Ik ging aan de slag als Jeugdverpleegkundige bij de GGD. Regelmaat, gewoon overdag werken en geen weekenden. Ik voelde me direct fitter. Het was heel preventief werk. Je signaleert iets en verwijst iemand door naar de juiste hulp, participeert in gemeentelijke teams en bezoekt regelmatig scholen. Echt een leuke functie, ik bleef dan ook 7 jaar. Toch begon het na een tijd weer te knagen en merkte ik dat ik de diepgang miste. Dit hoopte ik te vinden als Praktijkondersteuner GGZ jeugd bij een huisartsenpraktijk. Maar ook daar voelde ik dat mijn uitdaging er niet lag. Dat was mijn eyeopener, ik moest uit de zorg! Ik haalde er, jammer genoeg, geen positieve energie meer uit.”
Maar waar haalde je dan wel positieve energie uit?
“Wat wilde ik dan, vroeg ik mezelf inderdaad af. Hoe moest ik iets nieuws vinden, als ik geen idee had wat ik wilde. Ik dacht en ik dacht. Ik zocht naar vacatures, maar werd nergens enthousiast van. Een loopbaancoach heeft me geholpen om verder te komen en me verder te oriënteren. Ik wilde graag mijn kennis en expertise te behouden.
Ook zou een meer commerciële functie me wel liggen. Vanuit mijn werk wist ik dat ik mensen snel kan doorzien en lezen en snel tot de kern kan komen. Ook wilde ik mensen helpen en tevens mijn kennis gebruiken van de zorg. Het werd een combi van coaching en sales, wat me bij functies bij een intermediair bracht, maar dan gericht op de zorg. Ik stuurde een open sollicitatie naar Be Well, waar ik nu sinds een paar maanden werk. Een commerciële functie waarin ik elke dag in contact ben met zorgprofessionals en zorgorganisaties.”
Wat is je advies voor Verpleegkundigen die ook de voldoening missen?
“Het kan even duren tot je precies weet wat er aan de hand is. Vaak begint het met een langzaam groeiende tegenzin. Je baalt als je vrienden naar een festival gaan en jij er niet bij kan zijn. Je probeert je dienst te ruilen, maar niemand wil. Heb je een nachtdienst, dan moet je overdag slapen, terwijl je eigenlijk iets anders wilt doen met je vrije tijd. Omdat onregelmatig werken voor veel Verpleegkundigen een reden is om iets anders te zoeken, willen juist die flexibiliteit extra belonen bij Be Well (door bijv. direct een vast contract). Ook met het aan het bed staan, kan de uitdaging en voldoening na een tijd wegvagen. Net zoals bij alle banen overigens. Ik spreek veel verpleegkundigen die hetzelfde ervaren. Wat ik ze zou aanraden? Op tijd het gesprek aangaan met mensen. Dat was voor mij heel verhelderend. Vraag eens aan anderen wat bij je zou passen. Of hoe ze naar je kijken als persoon. Daar kunnen verassende dingen uit voortkomen waar je zelf nog niet aan gedacht hebt.”
Wat kun jij vanuit Be Well betekenen voor deze mensen?
“Graag ga ik met je in gesprek om te kijken waarom je die voldoening mist, en hoe we je hierin kunnen ondersteunen. Ik kan met je meedenken, meekijken en je op de hoogte brengen van alle mogelijke zorgfuncties. We kunnen samen de diepte ingaan over waar je nog wel je energie uithaalt. Wat, denk ik, ook heel belangrijk is, is hoe de zorgorganisatie omgaat met jou als zorgprofessional. Welke waardering ontvang je? Hoe denken ze met je mee als je voelt dat je niet op je plek zit? Daar kunnen wij als Be Well in ondersteunen. We kunnen zoeken naar een organisatie die bij jou past als persoon. Ook zijn er altijd andere soorten (regelmatige) functies. Ambulante functies bijvoorbeeld, of werken als Teamleider. Of er zijn mensen die een heel andere richting opgaan: als Justitieel Verpleegkundige bijvoorbeeld of een kantoorbaan op de meldkamer van de ambulance. Daar vinden zij hun uitdaging en voldoening weer helemaal terug. Wat handig is, is dat we de mogelijkheid bieden om op verschillende plekken rond te kijken, maar dan met een vast contract. Of je kan starten als zzp’er. Ook daar kunnen we je in begeleiden.”
Ben jij blij met de keuze die je gemaakt hebt?
“Ja, zeker. Ik vind het werk heel leuk. Toch merk ik dat het soms begint te kriebelen, dat ik heel enthousiast word van een organisatie of functie. Dan merk ik: mijn zorghart is er nog steeds. Daarom vind ik het extra leuk dat we bezig zijn met het opzetten van een nieuwe tak waarin we flexdiensten voor zzp’ers aanbieden. Ik hoop dat ik ook zelf af en toe een dienst kan meedraaien. Voor zzp’ers met een eigen praktijk, of voor zzp’ers die hun eigen diensten willen bepalen, is flexwerken natuurlijk ideaal. Je hebt 100% eigen regie over je werkzaamheden en tijden. Ook een optie als je het echt even niet weet. Wie weet, vind je je zorghart zo weer helemaal terug, maar dan op een heel andere plek.”
