Verpleegkundig Specialist, Lia Jaeqx, neemt ons mee in haar werkdag. Vandaag staan methadon gerelateerde cliënten op het programma. Het is een emotionele dag waar opluchting, doelen en dankbaarheid voorop staan. Niet alleen bij de cliënten, want ook Lia voelt zich enorm dankbaar.

Mijn werkdag gaat bijna van start. In de trein onderweg bedenk ik wat er op de planning staat. Samen met een verpleegkundige, zie ik vandaag een paar mensen die deelnemen aan het methadonprogramma. De verpleegkundige komt al wat eerder binnenlopen en vertelt kort de achtergrond van de cliënten. Vandaag gaan we de lopende behandeling evalueren.

Een zachte snik
Eén cliënt komt niet. De verpleegkundige is verbaasd, want normaal is hij heel trouw. We bellen hem op en horen dat hij zich had vergist in de dag. Hij maakt vele excuses, en in overleg met de cliënt, besluiten we het gesprek telefonisch te doen. De client vertelt over het zware jaar dat hij achter de rug heeft, maar dat het nu ‘goed genoeg’ gaat. Nee, er is niks aan de hand. Ik probeer door te vragen en hij verzekert me dat het wel goed komt met hem. Maar ik hoor ook dat hij vecht om niet emotioneel te worden. Ik benoem dat de verpleegkundige zorgen om hem heeft. Dat juist sterke vechters zoals hij ook ondersteuning mogen krijgen om zaken te verwerken. Het blijft stil. We horen een zachte snik. Ik merk dat het me raakt.

Echte verbinding maken
We wachten geduldig en horen hoe hij met geëmotioneerde stem zegt dat hij het inderdaad heel zwaar heeft, maar geen hulp durft te vragen. Hij vindt dat hij niet mag klagen en wil ons niet nog meer belasten. Anderen hebben het zoveel slechter dan hij en hebben meer recht op onze hulp, vindt hij. Ik spreek mijn waardering uit over hoe hij rekening houdt met anderen, hoe hard hij probeert om sterk te zijn en hoe zwaar dit gevecht voor hem moet zijn. De verbinding die we maken, door hem erkenning te geven, door te benoemen dat we hem zien en willen helpen, is door de telefoon heen voelbaar. Ik vraag of hij ook in het echt kennis met mij wil maken als zijn nieuwe regiebehandelaar. Ik wil hem het gevoel geven dat hij welkom is en gezien wordt. Hij reageert met een zachte: ‘Ja graag, als dat mag’, gevolgd door een zucht, die ik interpreteer als opluchting. Dan benoemt hij dat hij vindt dat hij te veel drugs bij de methadon gebruikt op het moment. Daar wil hij graag mee stoppen, dat probeert hij ook echt, maar het lukt hem niet. Hij heeft het gevoel dat hij faalt en schaamt zich. Daarom durft hij geen hulp te vragen. Ik complimenteer hem om zijn moed en geef aan dat we hem gaan helpen in zijn gevecht. We plannen een afspraak. Hij bedankt ons nadrukkelijk voor het fijne gesprek. Ik glimlach en hang op.

Wat een power
Vervolgens zien we nog een cliënte. Ze is jonger dan ik dacht en heeft een duidelijk doel voor ogen. Ze wil van de methadon af. Niet nu, maar over een tijdje. We bespreken samen wat ze nodig heeft om dit voor te bereiden en hoe ze de afbouw voor ogen heeft. Alles om ervoor te zorgen dat dit proces een zo groot mogelijke kans van slagen heeft. Ze heeft een big smile als ze de kamer verlaat, net als wij overigens. Wauw, wat een power en zelfregie laat deze dame zien in haar proces. Dan kan ik alleen dankbaar zijn dat ik dit proces als regiebehandelaar mag ondersteunen.