Lia Jaeqx is naast haar werk als Verpleegkundig Specialist GGZ ook columnist. In deze column schrijft ze over de uitdagingen die komen kijken bij solliciteren in een arbeidsmarkt waar het werk voor het oprapen ligt.

‘Het werk voor regiebehandelaren in de GGZ ligt momenteel voor het oprapen. Dat ik besloot mijn vaste baan op te zeggen, voordat ik iets nieuws had, was helemaal niet zo spannend als het leek.

Zo ‘gewild’
Ik plaatste een LinkedIn bericht en diezelfde avond had ik meerdere gesprekken geregeld. Hierbij kon ik zelfs kieskeurig zijn. Ik was onder de indruk van de reacties en moest wennen aan het idee dat ik zo ‘gewild’ was. Na een paar gesprekken had ik snel door dat het hierbij echt ging om de functie die ik kan vervullen als regiebehandelaar en niet om de persoon die ik ben om die functie te vervullen.

Nu snap ik dat wel, als ik zelf manager was, zou ik ook bovenop zo’n bericht springen. Maar als ik eerlijk ben zou ik me wél vooraf aan het gesprek proberen te verdiepen in de betreffende regiebehandelaar. Dat is ook wat ik deed, voordat ik op gesprek ging. Ik verdiepte me in de afdeling, de instelling en de personen met wie ik een gesprek had. Zodat ik een beter beeld had en misschien makkelijker contact kon maken.

Twijfels en smeekbedes
De gesprekken die ik voerde, verliepen heel verschillend. Van mensen die mij bijna lieten twijfelen of ik wel goed genoeg was, tot mensen die bijna smeekten om te komen, zonder dat we een woord gewisseld hadden. Veelal waren het oppervlakkige gesprekken, waarbij weinig afgetast werd of we bij elkaar pasten en niet duidelijk werd gemaakt wat van me verwacht werd. De pijlers die voor mij belangrijk zijn in de uitvoering van mijn functie kwamen niet aan bod, tenzij ik daar zelf voor zorgde. Wat ik dan ook deed, aangezien ik die pijlers niet voor niks belangrijk vind. Maar daar werd vervolgens nauwelijks op ingegaan.

Een gelijkwaardig gesprek
Eén gesprek verliep duidelijk anders. Het voelde niet als een sollicitatie of een smeekbede, maar een leuk, gelijkwaardig gesprek. Dat was bij Be Well. Er werd gevraagd wat ik belangrijk vind, waar mijn hart ligt en waarom juist daar. Om me vervolgens uit te dagen ook buiten mijn comfortzone te kijken en wat dit mij en een opdrachtgever kon opleveren. Ramon had zich verdiept in wat ik graag doe, niet alleen op mijn werk, maar ook als hobby en in mijn bedrijf. Hij zocht naar manieren om die hobby juist op het werk in te zetten en welke verbindingen we nog meer konden maken, om mijn kwaliteiten als mens én in mijn functie volledig te benutten.

Werken vanuit mijn hart
Natuurlijk weet ik dat ook Be Well geld wil verdienen en graag regiebehandelaren in dienst heeft. Alleen voelde het op geen enkel moment zo. Het voelde alsof iemand oprecht wilde meekijken hoe en waar ik als persoon het beste uit de verf kom. Ik had op ieder moment in het traject het idee dat ik vrijgelaten werd om mijn eigen keuze te maken, in plaats van herhaaldelijk gevraagd te worden of ik al een keuze gemaakt had. Ik heb veel zin in de bruisende uitdagingen die bij Be Well voor me liggen. Het voelt alsof ik vanuit mijn hart mag gaan werken en daar worden alle partijen blij van, denk ik.’